Zondag 4 mei 04.30 uur: De wekker gaat. Douchen, kleren aan, snel een ontbijtje, camera spullen pakken en hop, de auto in. Om half 6 sta ik voor de deur bij David, mijn vaste urbex maat.

Vandaag gaat de reis naar Powerplant IM, een verlaten energiecentrale in België. Deze locatie staat al een behoorlijke tijd op ons lijstje om te bezoeken, vooral omdat we graag eens een koeltoren van binnen wilde bezichtigen. Onlangs las ik op een forum dat deze energie centrale op korte termijn gesloopt zou gaan worden.De keuze om vandaag deze locatie te bezoeken was dus snel gemaakt.

Na een voorspoedige reis zien we de koeltoeren voor ons opdoemen, ik parkeer de auto in een woonwijk. De spullen worden gepakt, wat drinken en eten mee en lopend naar het terrein toe. Al vrij snel vinden we de weg naar binnen, daar sta je dan, in een groot gebouw. Zoals altijd besluiten we om eerst maar helemaal naar boven te gaan en daar te beginnen met fotograferen. Het blijft een apart gevoel, op een plek komen waar je anders nooit komt, niet wetend wat je gaat zien en overal vreemde geluiden. Mijn zintuigen, vooral mijn oren en ogen, staan op scherp. David en ik zeggen weinig, af en toe fluisteren we wat we zien of horen. Maar we zijn echt alleen.

Op elke verdieping maken we onze foto’s, steeds goed om je heen kijken wat je ziet. Een mooi lijnenspel, symmetrie of interessante objecten. Ik waan mezelf in een soort computerspel, bij het maken van de foto’s heb ik de nabewerking vaak al in gedachten. Dit moet een surrealistische look worden heb ik voor ogen, precies zoals ik mezelf voel op deze machtige locatie.

Een paar verdiepingen lager, we staan vlak bij de turbine foto’s te maken van de buizen en metertjes, ineens hoor ik wat! Geluiden, stappen en gepraat. Ik kijk naar de deur die naar de andere grote hal gaat en ja hoor: Een andere urbexer, ik zie er nog en daarna nog twee. Vier man sterk, met één maak ik een praatje, ze komen uit België. Na het korte gesprek gaan we verder.

We besluiten weer naar boven te gaan en de controle ruimte te fotograferen. De weg ernaar toe gaat over stalen roosters, ik blijf voorzichtig lopen. Soms zit er een stalen rooster los en ik heb geen zin om naar beneden te stuiteren. Na de controle ruimte horen we van één van de andere urbexers dat er beveiliging aanwezig is. Ik kijk naar buiten en zie zijn auto met de deur open. Even later rijdt hij toch weer weg. We besluiten om te gaan, we willen zeker nog de koeltoren zien en hebben geen zin om deze kans te laten schieten. Snel naar beneden en uit het zicht van alle mensen verdwijnen we van het terrein.

Daar is hij dan, de koeltoren, Coolingtower IM genaamd. Wat een hoogte! Snel gaan we naar binnen. Ik doe de deur open en blijf even staan….. Wat een adembenemend mooi gezicht is dit, de hoogte, het lijnenspel, de echo, echt werkelijk waar, prachtig!

Als laatste staat het zelfportret op het programma. Op elke locatie probeer ik een zelfportret te maken in de trend van de locatie. Een koeltoren wordt vaak geassocieerd met een kerncentrale. Bij kerncentrales heb ik een beeld van een gasmasker. David heeft een gasmasker mee, met dit zelfportret als resultaat.

Alle overige foto’s staan op de pagina Urban Exploring